Een Apenleven lang
Een apenleven in het wild duurt ongeveer 40 jaar en dat is
ook de tijdsduur dat de Stichting AAP bestaat. Bij die gelegenheid, in 2012,
heeft directeur David van Gennep wat herinneringen opgeschreven en in een mooi
boekje gepubliceerd. Hij geeft daarbij de stichter Okko Reussien en diens vrouw
de eer die hun toekomt. Okko, die als proefdierverzorger gewerkt heeft, is bij
mij eens op school geweest met een aapje, om voorlichting te geven, op
uitnodiging van een biologiecollega. Voor mij was dat volkomen nieuw: ik had
noch voordien en noch heb ooit nadien iemand gekend die een aap als huisdier
hield*. Wat dat betreft heb ik bijvoorbeeld de stichting Bont voor Dieren altijd
veel beter kunnen plaatsen.
Ik heb ook de oude huisvesting in Amstelveen gezien, en dat
schreeuwde inderdaad om vernieuwing. Die is er gekomen met de verhuizing naar
Almere in 1996. De situatie aldaar ken ik niet.
Het boek telt 76 bladzijden, is uitgegeven in oblong
(rechthoekig) formaat, en heeft veel grote portretfoto’s van apen. Het bestaat
uit de volgende delen:
1963-1982 Andere tijden
1983-1995 Tijd voor verandering
1995-2009 Tijd voor focus
2009-2010 Tijd voor chimpansees
2010-… Europese
samenwerking in het kader van betere regelgeving
De opvang doet goed werk maar het is dweilen met de kraan open. Dat heeft twee kanten: een nare
kant voor de dieren, en een goede kant voor de werkgelegenheid in Flevoland. Je
kunt er wel zeker van zijn dat AAP nooit zal ophouden te bestaan, en dat is
geen vrolijke conclusie. Dat pas in het laatste hoofdstuk ‘betere regelgeving’ ter
sprake komt, is een teken aan de wand. Het komt im großen
Ganzen erop neer dat Van Gennep ergens een dier ophaalt, meestal in het
buitenland, dat naar Almere brengt, en vervolgens, na resocialisatie, aanbiedt
aan… een dierentuin. Bijv. in Mierlo:
Het is dus een beetje
van de regen in de drup. Over de sinds 2009 in de buurt van Benidorm (Spanje) gevestigde
dépendance, ‘Primadomus’, vernemen we weinig.
AAP heeft zich, net
als Bont voor Dieren en de Vissenbescherming, aangesloten bij de Eurogroup for
Animals, een lobbyclub te Brussel. Het lidmaatschap van de EAZA, de Europese
vereniging van dierentuinen, wordt niet vermeld.
Blijkbaar vinden zowel
nationale als Europese regelgevers de handel in exoten belangrijker dan hun
welzijn. (Over de
Nederlandse ‘Positieflijst zoogdieren’ is 23 jaar onderhandeld, need I say
more.)
Het beleid van AAP verzet
zich hier niet (openlijk) tegen, het mobiliseert de publieke opinie op dit
gebied niet. Om een goed
inzicht te krijgen in het reilen en zeilen van dit bedrijf biedt dit boek echter
te weinig informatie. Daarvoor moet je echt de jaarverslagen lezen. (Helaas
niet bijgevoegd.)
In ieder geval heeft Van Gennep c.s. zich, met anderen, ook verdienstelijk
gemaakt voor de beëindiging van proeven op chimpansees in het BPRC te Rijswijk.
Een aantal van hen slijt in Almere zijn laatste dagen. Eveneens heeft AAP zich verdienstelijk
gemaakt voor de stichting Wilde Dieren De Tent Uit, al distantieert Van Gennep
zich daar allang weer van. De man is wars van iedere controverse die het imago
van zijn stichting zou kunnen schaden.
---
*Willem Elsschot, Villa des
Roses (1913)
Mevrouw Brulot
is de baas van het pension ‘Villa des Roses’. Ze woonde in een dorp samen met
haar echtgenoot die notaris was. Ze schonk hem een zoon die helaas op zesjarige
leeftijd stierf. Het stel verhuisde daarna naar Parijs, en mevrouw nam een aap
(Chico) om de plaats van haar zoon in te nemen.
(…)
Als mevrouw Gendron ziet hoe mevrouw Brulot haar aapje Chico
liefkoost met allerlei koosnaampjes, weet ze wat ze gaat doen: Chico
vermoorden. Als de Brulots weg zijn en ze Chico alleen op de sofa achterlaten
aan een ketting, sluipt mevrouw Gendron er naartoe, maakt Chico los en gooit
hem in het vuur; daarna gaat ze weer stil naar haar kamer. Als mevrouw Brulot
thuiskomt ziet ze de ketting in het vuur en alleen nog een hoopje as van wat er
van het aapje is overgebleven.