Stijn Fens is de jongste zoon
van de bekende Kees Fens, een schrijversfamilie uit het Rijke Roomse Leven. De
oude heer besprak boeken in de Volkskrant en ging steeds onleesbaarder
schrijven, over steeds onbegrijpelijker (religieuze) onderwerpen, naarmate hij
ouder werd. Hij werd 78.
Stijn heeft een column in
Trouw en is Vaticaan-watcher. Roomser dan de paus. Ik lees hem natuurlijk niet,
alleen wanneer ik er niet omheen kan. Zo besprak hij laatst een boek over wat
de paus eet. De vraag of Franciscus misschien vlees eet, kwam helemaal niet bij
hem op. Stijn kan zich niets anders voorstellen. Vrij zeker dat hij het hele
begrip vegetarisme / veganisme niet kent.
Zo mogelijk nog bonter zijn
column van 24 februari j.l. onder de titel: “De eeuwigheid van diergaarde
Artis”. “Eeuwigheid” is natuurlijk karakteristiek voor het roomse denken. Een
normaal mens komt daar niet op. De column is een lofprijzing op deze ‘diergaarde’.
Hij zou willen dat Artis naar het centrum van de stad verplaatst wordt. Als hij
Artis bezoekt loopt hij de route die zijn vader voor hem heeft uitgestippeld. De
‘dierenliefde’ zit in de genen.
Het is onvoorstelbaar hoe
wereldvreemd orthodox-gelovigen als deze Fens kunnen zijn. Als bezoeker denkt hij
waarschijnlijk dat de dieren het leuk vinden hem te zien. “Ha daar heb je
Stijn! Even zwaaien met mijn slurf.” Hij noemt het: “een uitgelezen selectie
uit wat ooit die beroemde ark bewoonde.”
Over het lijden en sterven,
fokprogramma’s en het jaarlijkse afschot van het surplus, de complete ellende
die wilde dieren wordt aangedaan – Fens weet het niet, ziet het niet,
interesseert hem niet. Zo iemand schrijft in een krant. Zo iemand wordt
gelezen. Daar nemen (sommige) mensen een
abonnement op. Niet te geloven.
