Luchtvaart: ‘geen twee vluchten zijn gelijk’

ATR 42-300 tweemotorige turboprop

De beide vliegers zaten in de personeelsruimte te keuvelen en koffie te drinken, en vergaten de tijd. Ze kwamen een half uur na de laatste passagier aan boord. Dat is tegen de regels.

Ze gingen ervan uit dat ze de verloren tijd onderweg wel zouden inhalen. Het was een binnenlandse vlucht van Merida naar Caracas, Venezuela. De gezagvoerder kende de route zeer goed, hij had hem honderden malen gevlogen. Hij zag over het hoofd dat geen twee vluchten gelijk zijn.

Ze moesten wel maken dat ze wegkwamen, want er kwam een ander toestel aan dat ging landen. Merida heeft maar één baan.
 

Ze vertrokken zonder gezamenlijk de gebruikelijke controleprocedure te doorlopen, die bedoeld is om te zien of de machine in alle onderdelen naar behoren werkt. Dat duurt hooguit vijf minuten. Het is haast onvoorstelbaar dat men zich daar niet aan houdt.

 

Het navigatiesysteem was bij vertrek nog niet opgestart. Dat heeft ongeveer drie minuten nodig; daarbij moet het vliegtuig volkomen stilstaan. De gezagvoerder besliste dat men het in de lucht wel zou resetten. Maar dat is praktisch onmogelijk.

Dat lukte dan ook niet en besloten werd dan maar op zicht te vliegen, aan de hand van een eenvoudig kompas. Dat is vliegerij anno de jaren dertig van de vorige eeuw.

 

Er werd afgeweken van de officiële route, die zoveel mogelijk om de bergen heengaat: er werd een kortere gekozen. Niet ongebruikelijk aldaar overigens.
 

Ze kwamen ze terecht in dichte bewolking die hun het zicht benam.

Daardoor moeten ze het spoor volledig zijn bijster geraakt en niet meer geweten hebben waar ze waren. Volledig uit de koers raakten ze, een minuut of zes na de start, een bergtop in de Andes, op 4.200 m hoogte. (Mont Blanc is 4.800 m.)

Alle 46 inzittenden kwamen om het leven. Het gebeurde in 2008.

Merida wordt sindsdien niet meer gebruikt voor commerciële vluchten. 

Een impressie van het gebied en de landing op Merida, hier.