Haar boek publiceerde Hemmerechts onder de titel: De vrouw die de honden
te eten gaf. Duidelijk is wat ze daarmee bedoelt. Dat is niet dat Martin in
ieder geval nog de goedheid bezat om haar honden te verzorgen. Nee, het wil het
contrast uitdrukken: voor de honden was ze wel goed, maar de meisjes liet ze
verhongeren. Zo’n slecht mens.
Deze opvatting plaatst de schrijfster zelf vrijwel op één
lijn met Michelle Martin. Dat ze de honden wel te eten gaf is onder deze
omstandigheden blijkbaar het allerergste wat Hemmerechts
zich kan voorstellen. Een hond is vergeleken met een mens immers het aller-
aller-allerlaagste wat bestaat.
Het lijkt wel zeker dat Hemmerechts zelf geen hond heeft. In
ieder geval hoop ik dat van harte. Zo iemand acht ik in staat het dier aan een
boom te binden en achter te laten.
De belangstelling voor dit onderwerp verklaart vooral veel over Hemmerechts zelf.
Hoewel ik de titel ook ongelukkig vind, draaf je naar mijn mening door.
BeantwoordenVerwijderenMet je reactie beledig je de schrijfster. Zij is geen beginneling noch amateur. Over de titel is nagedacht. Een bewuste keuze. Professioneel en/of commercieel.
VerwijderenTegelijk illustreert het, misschien duidelijker dan ooit, de beperktheid van deze auteur. De eenzijdigheid, de oogkleppen. De emotionele armoede.
Het is de vraag wie van ons beiden de schrijfster het meest beledigt. In elk geval zijn we het eens dat de titel een miskleun is, een begaafde romancière onwaardig. Dat Hemmerechts belangstelling heeft voor het onderwerp verklaart volgens jou vooral veel over de schrijfster. Straks verwijt je de advocaat van Martin nog dat hij of zij deze misdadigster heeft verdedigd.
BeantwoordenVerwijderen