Automatische piloot (fly-by-wire)

Technologie die ons ontlast van lastige of saaie taken, heeft een vervelend bijeffect, stelt Nicholas Carr in het zojuist gepubliceerde De Glazen Kooi. We verliezen vaardigheden. 

Is dat erg? De meesten van ons zijn het paardenmennen toch ook verleerd?

Jawel, zegt Carr, dat is erg. Piloten die te veel op de automatische piloot vliegen, maken eerder brokken als het elektrische hulpje het laat afweten. Kijk bijv. naar de ramp met het toestel van Air France, dat in 2009 in de Atlantische Oceaan stortte. Toen de automatische piloot zichzelf uitschakelde omdat de luchtsnelheidsmeters verkeerde waarden aangaven, deden de piloten alles verkeerd:

http://barends-blik.blogspot.nl/2013/04/airbus-van-air-france-stort-in-oceaan.html

Enkele maanden eerder gebeurde er een vergelijkbaar ongeluk tijdens een lijnvlucht van Continental Connection:

http://barends-blik.blogspot.nl/2013/12/oververmoeidheid-luchtvaart.html

Carr schrijft ook de befaamde noodlanding van een Airbus A320 op de Hudsonrivier in New York (foto; 2009) volledig toe aan het kalme handelen van piloot Sullenberger. Zonder de piloten was dit hypermoderne geautomatiseerde toestel neergestort en waren vermoedelijk alle inzittenden omgekomen. Voor de auteur opnieuw bewijs dat de automatisering niet deugt.

Echter:

De passagiers hebben het ongeluk juist overleefd dank zij de automatisering, zo valt te lezen in Fly by Wire: the Geese, the Glide, the Miracle on the Hudson van William Langewiesche. Dit boek over de bijnaramp laat zien dat besturingsalgoritmen het vleugellamme toestel in balans hielden, zodat het zo zacht mogelijk op de Hudson kon neerstrijken. Natuurlijk speelde ook het vakmanschap van de piloten een rol, maar dank zij de ondersteuning van geautomatiseerde systemen konden zij zich volledig op de landing concentreren.

Dit wordt dan weer tegengesproken door de gezagvoerder van dat vliegtuig, Sullenberger. Die houdt de eer aan zichzelf en zegt: “the outcome would have been the same without the automation”.