.
Buiten het winkelcentrum waar ik boodschappen gedaan had,
was een wijkfeest aan de gang. Met een uitgestrekte rij kramen, met
speeltoestellen voor kinderen en last not least een heuse zangeres die stond te
playbacken op een volume dat tot ver in de omtrek te horen was. Geen prettig
toeven; ik besloot de weg naar huis langs de kramen te nemen.
Toen viel mijn oog op een hond. Hij liep snel en onrustig
heen en weer. Geen verzorg(st)er te zien. Een kleine hond, mooie beige vacht,
met lang haar dat tot over zijn ogen viel. Ik begreep direct wat er aan de hand
was, en slaagde erin hem te pakken. Hij had gelukkig een halsband om, maar
daaraan geen contactgegevens. Ik ging
met hem op een grasveldje zitten, niemand die aandacht aan ons besteedde. Wat
moest ik doen? Zou ik hem optillen en ergens mee naartoe nemen? Maar ik had geen
auto en wel een zware boodschappentas bij me.
Toen kreeg ik een ingeving. Ik haalde de lange veter uit
mijn schoen en maakte die vast aan zijn halsband. En zo liepen we samen
naar de wagen van de EHBO. De man begreep de situatie en was bereid mee te
werken. Hij haalde een touw uit de auto om de hond mee aan een paal te binden,
uiteraard in het zicht van de menigte. Terwijl we daarmee bezig waren, meldde
een vrouw zich met een soortgelijke zwarte hond. Aangelijnd. Onze hond sprong
enthousiast tegen haar op, en natuurlijk was ook de vrouw dolblij. Eind goed al
goed.
Ik maak dit vaker mee. Eigenlijk zouden mensen zoals ik
handboeien moeten dragen, in een
uitvoering om honden mee te geleiden.
Goed gedaan, Barend!
BeantwoordenVerwijderen