Lelystad

Ik ben tweemaal in Lelystad geweest, zonder iets van de stad gezien te hebben. Eenmaal op bezoek in het trainingscentrum van Martin Gaus en, langer geleden, een ontmoeting met Tjeerd Veenstra, directeur van het plaatselijke dierenasiel. Beide organisaties liggen wegens het geblaf van de honden aan de rand van de stad.

Joris van Casteren is in Lelystad geboren en getogen en hij schreef er een boekje over. Je kunt beter zeggen: hij deed er een boekje over open. Waar de meeste mensen met genoegen terugdenken aan hun kindertijd en soms met een zekere trots kunnen verhalen over hun geboorteplaats, is de tekst van Van Casteren ongeveer het tegenovergestelde. Het is zo ontluisterend dat ik vermoed dat de schrijver zich daar maar beter niet meer kan laten zien. De plaatselijke VVV zal het zeker niet aanbevelen.

Het is niet zo dat de jeugdige Van Casteren zich er niet geamuseerd heeft.

Het zusje van de bruid (roman)

.Het zusje van de bruid, ‘relaas van een onmogelijke liefde’, is een uitstekend geschreven, meeslepende roman. Hij geeft een aangrijpend beeld van een drugs- en drankverslaving. Er zijn meer boeken in dit genre geschreven maar dit boek is m.i. een van de beste. Het zusje van de bruid is Luna, op wie de ik-figuur, ‘Joris’, verliefd is, en met wie hij ook gaat samenwonen. Haar ouders, bekend met haar verslaving, vinden dit wel positief, want ze hopen dat hij een goede invloed op haar heeft. Voor Luna is hij acceptabel omdat hijzelf ook niet vies is van de heroïne. Het verschil is dat hij niet verslaafd is.

Het knappe van het verhaal is dat het niet verveelt. De verslavingsscènes volgen elkaar op, maar ze blijven aangrijpend tot het laatst toe. Het blijkt niet mogelijk Luna ervan af te helpen, hoeveel pogingen ook in het werk gesteld worden. In een van de goede momenten wordt ze aangesteld als lerares Oude Talen aan een gymnasium in Rotterdam, en dat gaat ook enige tijd goed. Met moeder koopt Luna een degelijk mantelpakje en een mooie tas. Om zeven uur ’s ochtends brengt Joris Luna op de fiets naar het Centraal Station in Amsterdam, opdat ze op tijd in Rotterdam kan beginnen. Met gepaste trots laat ze haar ouders weten geen geld meer van ze nodig te hebben. Maar al gauw komt er een terugval en moet Luna op school ‘ziek’ gemeld worden. Ze is nooit meer teruggeweest.

En zo gaat dat verder, volgens het bekende verslavingspatroon.

Dag papegaai !

Erik van Os

Kiosk

Street gang

How much is that doggie in the window?

Patti Page, artiestennaam van Clara Ann Fowler (1927–2013), was een Amerikaanse zangeres. Ze had grote hits met liedjes als "Tennessee Waltz" en "(How Much Is That) Doggie in the Window". In commercieel opzicht was ze de succesvolste zangeres van de jaren vijftig: ze verkocht meer dan honderd miljoen platen en heeft 50 albums op haar naam.

Patti Page overleed op 1 januari 2013 in een rusthuis te Encinitas in Californië.

Haar jeugd was er een van armoede. Ze groeide op in een groot gezin in Claremore, Oklahoma; ze had zeven zussen en drie broers. Haar vader, Benjamin Fowler, werkte aan de MKT-spoorweg, de lijn door Missouri, Kansas en Texas. Haar moeder, Margareth, was katoenplukker, net als haar oudere zusters. Er was geen geld voor elektriciteit, dus ze kon ’s avonds niet lezen, herinnerde ze zich later. Ze leefde in allerlei kleine dorpjes en stadjes in Oklahoma. Ze bezocht de Daniel Webster High School in Tulsa, waar ze in 1945 haar diploma haalde.

De crisisjaren in Oklahoma zijn magistraal beschreven door John Steinbeck in zijn roman The Grapes of Wrath. (1939)

In diezelfde stad Tulsa begon ze als achttienjarige bij een plaatselijk radiostation te zingen. Ze verving de zangeres in het programma ‘Meet Patti Page Show’, dat door Page Milk Company werd gesponsord, en nam van haar de artiestennaam Patti Page over.

Ze werd opgenomen in de band van saxofonist Jack Rael, die later haar manager werd. Vervolgens zong ze bij de Jimmy Joy Band, die in 1947 in Chicago belandde. Ze at daar op een gegeven moment mee met een groep musici onder leiding van Benny Goodman. Via hem verkreeg ze een platencontract met Mercury Records.

Ze is drie keer getrouwd geweest en adopteerde twee kinderen. Vreemd genoeg wordt ze op haar eigen website benoemd als ‘Miss’ Patti Page: http://www.misspattipage.com/

http://www.youtube.com/watch?v=2AkLE4X-bbU

"(How Much Is) That Doggie in the Window?" is a popular novelty song published as having been written by Bob Merrill in 1952 and very loosely based on the folk tune, Carnival of Venice.

The original Page recording included the sounds of dogs barking, credited on the label as "Barks by Joe and Mac" (her arranger and violinist). The recording also features Page's signature multi-part tight harmonies, all sung by Page. Throughout the years, she recorded several other versions as well.

On April 4, 1953, singer Patti Page's rendition of "The Doggie in the Window" went to No. 1 in the US Billboard magazine chart, staying at that top spot for eight weeks. The song was wildly popular across a wide demographic. The song had school children "yipping"; Mercury Records was besieged with requests for free puppies; and the American Kennel Club's annual registrations spiked up by eight percent. In all, Page's record sold over 2 million copies.

The phrase "How much is that doggie in the window?" seemed innocent enough in 1953, but in modern times it has become synonymous with the trade in puppies from pet shops, often originating in puppy mills.

In 2009, Patti Page recorded a version of the song with a new title ("Do You See That Doggie in the Shelter") together with new lyrics, with the hopes of emphasizing the adoption of homeless animals from animal shelters. The rights to that song was given exclusively to the Humane Society of the United States.

Said Page:

"The original song asks the question: 'How much is that doggie in the window?' Today, the answer is 'too much.' And I don't just mean the price tag on the puppies in pet stores. The real cost is in the suffering of the mother dogs back at the puppy mill. That's where most pet store puppies come from. And that kind of cruelty is too high a price to pay." —Patti Page, 2009

On the occasion of Page's death, the Humane Society stated on their website, "We remember her fondly for her compassion for animals."

Plezierjacht (en Partij voor de Dieren)

Marianne Thieme dient vandaag een initiatiefnota in met als doel de jacht in Nederland drastisch in te perken. In de nota van de Partij voor de Dieren staat het voorstel om het voor het plezier doden van wilde eend, haas, konijn, fazant en houtduif zo snel mogelijk te beëindigen door de vrije jacht op deze soorten te sluiten. Als de nota wordt aangenomen door de Tweede Kamer, is dit het laatste jachtseizoen voor hobbyjagers en is daarna geen enkel dier meer vogelvrij. De Partij voor de Dieren wil dat er zo snel mogelijk een einde komt aan jagen zonder noodzaak, louter voor het recreatieve genoegen van de jager.

In de initiatiefnota staan twee voorstellen: het sluiten van de jacht op de vijf diersoorten en het verankeren van een verbod op de plezierjacht in de wet. Voor de meeste soorten sluit 31 januari het jachtseizoen. Dit jachtseizoen zal dus voor hobbyjagers het laatste zijn afgaande op de verkiezingsbeloften van partijen die samen een meerderheid in het parlement vormen.

Hazen, fazanten, wilde eenden, konijnen en houtduiven mogen nu nog vrij worden bejaagd zonder dat daar enige noodzaak voor is. Andere diersoorten mogen alleen afgeschoten worden in het kader van beheer- en schadebestrijding.

De Partij voor de Dieren wijst de hobbyjacht af en wil dat de intrinsieke waarde en bescherming van in het wild levende dieren het uitgangspunt wordt van beleid.

Plezierjacht is niet meer van deze tijd. Dat vinden ook de meeste Nederlanders. Uit onderzoek blijkt dat slechts 3% van de Nederlanders plezier een acceptabele reden vindt voor de jacht, terwijl 72% van de bevolking vindt dat jagen als hobby verboden zou moeten worden. Uit een deze week gepubliceerd onderzoek naar de mening van de leden van Natuurmonumenten, wordt dit gegeven met nadruk herbevestigd.

Ook is er geen politiek draagvlak voor het handhaven van de plezierjacht. Tijdens de afgelopen landelijke verkiezingen bleek uit de Groene Kieswijzer dat naast de Partij voor de Dieren ook VVD, CDA, PvdA, SP, D66, GroenLinks en de ChristenUnie de plezierjacht afwijzen. De PVV neemt niet deel aan de Groene Kieswijzer maar heeft bij eerdere gelegenheden al aangegeven de plezierjacht af te wijzen. Daarmee tekent zich een ruime meerderheid af in de Staten Generaal om het zonder noodzaak afschieten van in het wild levende dieren te verbieden.

Marianne Thieme: “Plezierjacht veroorzaakt elk jaar opnieuw veel onnodig leed bij dieren. Om te voorkomen dat dat volgend jachtseizoen nog steeds is toegestaan, is er nu parlementaire actie nodig.”

4=6

Thuis hadden wij een levensmiddelenzaak, een 4=6 winkel. Dat is de voorloper van wat nu de Plus-supermarkt is. De naam komt voort uit het spaarsysteem: voor 4 cent kocht je een spaarzegel en als je er 100 had opgeplakt ontving je 6 gulden voor je volle spaartkaart: 50 % winst dus. De Plus heeft dit systeem nog steeds.

We hadden niet zo’n grote winkel zoals ze tegenwoordig zijn, maar het was er een met één gangpad heen en één gangpad terug. Achteraan de vleeswarenafdeling en kaas en dan weer terug naar de voordeur. 

Bij de deur twee kassa’s waarvan de tweede alleen op echt drukke momenten werd ingezet. Geen streepjescodes, maar prijsstickers en alle prijzen werden met de hand aangeslagen op de kassa. 

De winkelwagentjes? We hadden er vijf; de rest waren mandjes. Mensen kwamen een paar keer per week naar de winkel; niet zoals nu alleen op zaterdag en dan de auto vol laden. 

Mijn ouders hebben die winkel van 1956 tot 1979 gerund; mijn vader had in 1948 de winkel overgenomen van zijn vader en die weer van zijn vader. In 1948 was mijn vader 18 jaar en maakte er de eerste zelfbedieningszaak van het eiland Voorne-Putten van. Vrij revolutionair in die tijd. Totaal heeft de winkel van 1877 tot 1979 bestaan. Ik was in 1979 16 jaar en had geen idee of ik wel winkelier wilde worden. Ook m’n zussen en broer wilden de winkel niet overnemen.

Voor mij als kind was in de winkel en het bijbehorende pakhuis altijd wel iets te spelen en te doen. Lege flessen uitsorteren, dozen waarin de spullen aangeleverd werden kapot slaan en netjes op een stapel leggen, de cola en gazeuselimonade bijvullen of de andere spullen in de winkel uitpakken. Tegenwoordig heten dat de vakkenvullers; toen hielp je gewoon mee in de winkel van je ouders. Op donderdagmiddag kwamen de nieuwe levensmiddelen. Dan was er pas echt “werk aan de winkel”.

Roofvogel misbruik

Twee Nederlandse voetbalclubs misbruiken een roofvogel voor aanvang van het spelletje. Hier een ervan:

.

http://www.youtube.com/watch?v=5G9uLo0c5tc

Je begrijpt niet waarom toch altijd naar het misbruik van dieren gegrepen wordt om een feestje op te luisteren. Denk ook aan het oplaten van witte duiven.

Er zijn zoveel andere mogelijkheden. In de VS is het verschijnsel 'cheerleaders' ontstaan, dat inmiddels ook in ons land af en toe te zien is voor aanvang van een wedstrijd. Een prima alternatief:

http://www.youtube.com/watch?v=EeKEzcU8DaY

Hoogstraat, Den Haag

Hoogstraat 9

 Hoogstraat, Den Haag
(tussen Noordeinde en Groenmarkt)

Oververmoeidheid (luchtvaart)

De meeste binnenlandse vluchten in de VS worden uitgevoerd door kleine, regionale maatschappijen. Zij betalen slecht en het personeel moet veel uren maken. Met vliegtuigen van deze maatschappijen gebeuren de meeste ongelukken.

In de avond van 12 februari 2009 vertrok een toestel van Newark (New Jersey) naar Buffalo Niagara International Airport, een vlucht van 53 minuten. De vertraging, twee uur, had langer geduurd. Bij de nadering van het vliegveld van Buffalo constateerden de vliegers aanzienlijke ijsafzetting op de vleugels. Plotseling begon de stuurknuppel te schudden, een waarschuwing voor overtrek. De vliegers raakten in paniek en maakten elementaire fouten. De belangrijkste daarvan was het inschakelen van de flaps door de co-piloot, vrouw van 24 jaar, waardoor het vliegtuig sneller kan dalen, zonder snelheid te verliezen. Echter: bij dreigende overtrek moet juist meer snelheid gemaakt worden, en de neus naar omlaag gericht. Ook de captain (47) reageerde niet volgens de standaardprocedure.

Bij de crash kwamen alle 49 inzittenden (44 passagiers, 4 bemanningsleden en 1 meevliegende piloot) van het vliegtuig om, alsmede één persoon op de grond

De vraag was hoe het mogelijk was dat vliegers zo’n elementaire fout konden maken.

Er werden twee verklaringen gegeven. De eerste was dat op de cockpit voicerecorder een particuliere conversatie gevolgd kon worden die op een cruciaal moment zoals de landing niet geoorloofd was. Tijdens de landing is het vliegers verboden over andere zaken te praten.

De tweede was dat de vliegers oververmoeid moeten zijn geweest. Ze hadden in de dagen voor de vlucht heel weinig slaap gehad. De tweede piloot had zelfs uit Seattle moeten komen! Terwijl de captain een lange rit van zijn huis met de auto naar het vliegveld van Newark had moeten maken. Geld om voorafgaand aan de vlucht een hotelovernachting te boeken hadden ze niet kunnen missen.

http://www.youtube.com/watch?v=sLMPFJQTmZs

Naar Mexico: NIET naar Dolfinarium!

Willie Nelson (links op de foto) heeft besloten om zijn optreden in dolfinarium Seaworld te annuleren. 

De zanger deed dit naar verluidt naar aanleiding van de documentaire Blackfish, die ervoor pleit dat orka's niet in gevangenschap moeten leven. 

Dat meldt de Amerikaanse nieuwszender CNN.

 

http://www.youtube.com/watch?v=x2U4po9TCgU

Habeas corpus

Habeas corpus (Lat., "u moet/zult het lichaam hebben") is een rechtsbeginsel dat stelt 

*dat de verdachte van een misdrijf binnen een bepaalde termijn van zijn aanklacht in kennis moet worden gesteld,

*dat gevangenneming slechts mag volgen op gerechtelijk bevel,

*dat deze in levenden lijve aan een rechter moet worden voorgeleid.

Het beginsel voert terug op een bepaling die in 1679 werd vastgelegd in een Engelse wet, als amendement op de Magna Charta. De principes van deze wet gelden tegenwoordig als een grondrecht. Internationaal is het recht vastgelegd in onder meer het VN-verdrag voor Burgerrechten en Politieke Rechten (1966). 

Het recht is in Europa niet-opschortbaar en kan dus ook in een noodtoestand niet worden opgeheven. In de Verenigde Staten zijn wel expliciete situaties gedefinieerd waarbij het congres het beginsel kan opschorten.

Tegen de globalisering

Foto: Yolande Cole

Naomi Klein (Montreal, 1970) is een Canadese journaliste, publiciste en activiste. Ze woont in Toronto met haar man Avi Lewis.

Klein komt uit een socialistische Amerikaanse joodse familie. Haar grootvader was marxist en vakbondsactivist. Klein begon haar schrijverscarrière al vroeg met bijdragen aan The Varsity, een studentenblad aan de Universiteit van Toronto. Ze zegt dat ze het feminisme ontdekte door het bloedbad aan de École Polytechnique dat Marc Lépine aanrichtte in 1989 onder vrouwelijke ingenieursstudenten.

In 2000, een maand nadat de bijeenkomst van de WTO door betogingen in Seattle lamgelegd werd, publiceerde Klein het boek No Logo. Dit boek werd een manifest voor de Antiglobaliseringsbeweging. Het boek hekelt de negatieve invloed van de merkgerichte consumptiecultuur door de operaties te beschrijven van grote bedrijven die alleen maar proberen een merk te verkopen. De producten maken volgens haar van mensen levende reclamepanelen. Werknemers uit de armste landen worden volgens Klein door dezelfde bedrijven dikwijls uitgebuit om hun winst te vergroten. Klein richtte zich in haar reactie met name Nike. Hierop plaatste het bedrijf een reactie waarin het puntsgewijs ingaat op Kleins kritiek en een groot aantal misvattingen blootlegt.

***

Noreena Hertz (Londen, 1967), kleindochter van een vroegere opperrabijn, is een Britse econoom en activiste. Ze is hoogleraar en auteur van verschillende kritische boeken over globalisering.

Ze wordt wel gezien als het Europese antwoord op de Canadese publiciste Naom Klein. Hertz maakt zich zorgen over de negatieve effecten van de neoliberale globalisering en ageert daarom voor herstel van de staatsmacht die volgens haar teniet is gedaan door de economische macht van multinationals.

Oplossing voor de problemen van de globalisering ziet Hertz vooral in een links (sociaaldemocratisch) beleid. Desondanks is ze aanwezig geweest bij andersglobalistische demonstraties als die in Praag in 2000 waar ook veel radicalere activisten op af kwamen. Haar voormalige positie bij de Wereldbank, één van de voornaamste neo-liberale wereldwijde organisaties, en haar academische ervaring maken haar één van de belangrijkste ideologen van de andersglobalistische beweging.

In recente jaren zet Hertz zich vooral in voor schuldenverlichting voor ontwikkelingslanden. Ze is van mening dat de hoge schulden deze landen in hun ontwikkeling tegenhouden. Veel van de schulden van ontwikkelingslanden zijn de verantwoordelijkheid van door het Westen gesteunde dictators; de gevolgen worden nu op hun voormalige onderdanen verhaald.  

bron wikipia