Het
kan haast niet anders of het uitvoerige interview in Trouw, ‘Letter & Geest’, met Helen
Macdonald over haar havik moet bedoeld zijn om het egoïstische karakter van
haar, en van veel mensen, aan de kaak te stellen. Het zit namelijk zo dat de
42-jarige Macdonald een jonge havik koopt, om het verdriet bij het overlijden
van haar vader te boven te komen. Dat dier gaat ze vervolgens temmen, enz.
Tenslotte schrijft ze er een boek over en reist de wereld rond om het aan de man
te brengen.
Het
interview in de krant maakt weer eens duidelijk dat de mens in het middelpunt
staat en het dier voor eigen genoegen misbruikt. Noch voor de Trouw-interviewer noch voor Helen Macdonald, is dit een punt. Het dier als speelgoed.
Hoeveel uur per dag de vogel opgesloten is in een donkere kooi, als mevrouw naar
d’r werk is, lezen we niet. Hoe het hongerig gehouden wordt, evenmin. Niet lezen
we dat Macdonald met haar aankoop de (ook illegale) handel in roofvogels steunt
en deze met haar boek nog verder bevordert.
Geen moment geeft het interview blijk van het feit dat
het hier niet gaat om een
gedomesticeerd dier, zoals een hond of een kat, maar om een roofvogel. Een wild
dier, dat niet voor de lol van Helen Macdonald op aarde is.
Het
zou zeer wenselijk zijn als Trouw in deze gevallen hogere eisen aan de kopij zou
stellen.
Het artikel staat nu ook op de website van Trouw, maar het is onmogelijk er op de site op te reageren.
BeantwoordenVerwijderen