De lange weg die Maanweg heet,
Ligt waar de stad raakt afgebroken.
Nog een fabriek, een veld, een keet,
Dan volgen daar de groene stroken
Der landen, boomen, wijd en zijd.
De massa in zijn eeuwig groeien
Zal ook hier komen mettertijd.
Nu staat op stal nog vee te loeien,
Terwijl aan `t huis de vlier zich vlijt.
-----------
Dit is de eerste strofe van
een gedicht van Clara Eggink, geschreven omstreeks 1940. De Maanweg was er toen
nog niet lang, namelijk aangelegd in 1932. Zij beschrijft verder in het
gedicht iemand die het landschap aan het schilderen is.
Het gedicht herinnert aan
mijn kindertijd. De Maanweg lag - en ligt nog - aan de overkant van het spoor,
gezien vanuit de Koningin Wilhelminalaan (KW-laan) in Voorburg. Een drukke
spoorlijn namelijk Den Haag-Utrecht. Ruwweg een jaarlang ben ik daar dagelijks
overgestoken, niet heel bewust van de levensgevaarlijke situatie. En ik was
niet de enige. De ‘fabriek’ die genoemd wordt, was namelijk die van Van der
Heem, een grote producent van elektrische apparaten. Daar gebouwd in 1939, dus nog
nieuw toen Clara Eggink voorbijkwam. Ook heel wat arbeiders passeerden dagelijks
die spoorlijn. Ongelukken herinner ik me niet.
Er was namelijk wel een
voorzorg getroffen, en wel door middel van een tourniquet, aan weerszijden. Daar
kon maar 1 persoon tegelijk door. Je kon er zelfs met de fiets passeren, maar
dat vergde wel kunst- en vliegwerk. De tourniquet van destijds reikte namelijk
niet helemaal tot de grond, hij was maar half hoog. De opgave was dan ook het
fietsstuur en het zadel erin te laten passen. Een precieze afbeelding kan ik
niet vinden.
Uiteraard is alles ter
plaatse totaal veranderd. De spoorlijn is er nog wel maar de overgang is weg.
De fabriek is afgebroken, nu staat daar EuroJust, het internationale
Strafhof. Dit helwitte, immense gebouw is dit jaar alweer verlaten; het
heeft slechts 15 jaar dienst gedaan.
Clara Eggink overleed in
1991. Allicht heeft ze nog meegemaakt hoe verwoest het landschap daar is. De Maanweg
is er nog, maar onder het asfalt. “De massa” verplaatst er zich per auto, een
drukke weg langs industrieterreinen. Veel onherbergzamer plek is moeilijk voor
te stellen. Wandelaars kom je er niet tegen, laat staan buitenschilders.
Clara met Jacques
Bloem en zoon Wim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten