Twee van de drie motoren van de
DC 10 zijn aan de vleugel opgehangen met
pylonen.(foto)
Het voordeel daarvan is dat mocht de motor onverhoopt afbreken, hij niet de staart kan beschadigen en het vliegtuig in principe kan blijven vliegen, met een motor minder.
Die motoren moeten periodiek van die pylonen losgemaakt worden voor
inspectie en onderhoud. Dat is, volgens de voorgeschreven procedure van de
fabrikant, een etmaal werk. En je voelt ‘m al: daar beginnen luchtvaartmaatschappijen
niet aan, zelfs niet de grootste zoals American Airlines. Dat is veel te duur. Men vond er iets op
om het in veel minder tijd te doen.
De motoren werden niet losgemaakt, maar met
pyloon en al van de vleugel afgehaald. Men gebruikte bij de (de)montage een
vorkheftruck. Die kan tot op millimeters nauwkeurig werken. Echter: de
constructie vereist een nauwkeurigheid van honderdsten van millimeters. Onopgemerkt
ontstond er een kleine deuk in het metaal. In het gebruik ontstonden daaromheen
haarscheurtjes. Uiteindelijk leidde dit tot het verlies van een motor tijdens
de start op O’Hare, Chicago. Het vliegtuig stortte neer, 271 mensen kwamen om.
De grootste vliegramp op Amerikaanse bodem. Het gebeurde in 1979.
Alle 158 DC tienen werden aan
de grond gehouden en buitenlandse toestellen van dit type mochten het land niet
in. Men vond bij inspectie nog acht DC tienen met hetzelfde euvel.
***
P.S. Voor de aardigheid van de passagiers was in de cockpit een camera gemonteerd waardoor ze konden meekijken op de startbaan tijdens take off. Het pakte anders uit: de passagiers konden zien hoe ze de dood tegemoet vlogen. De camera is sindsdien uit de cockpit verdwenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten