Kort geding om de hond

Paco, even opletten. Het baasje en het bazinnetje gaan uit elkaar. Een keer blaffen, of grommen als je dat liever doet, als je met het baasje mee wilt, twee keer als je bij het bazinnetje wilt blijven. Goed, dat is duidelijk. Notaris, noteert u dat? Enfin, zo werkt het misschien in een Disneyfilm, maar niet in Overijssel. 

En dus vechten Noortje en Leon uit Hengelo vandaag (13 november) ten overstaan van de Almelose voorzieningenrechter om de bijna vier jaar oude Paco, een Engelse Stafford. Een bulterriërsoort dat zijn oorsprong vindt in het vechten tegen stieren en beren. Noortje en Leon vinden hem een schat.

Eiseres

Nadat hun relatie na zeven jaar deze zomer was verbroken, nam Leon de bulterriër onmiddellijk mee. Geen sprake van, vond Noortje. Ze hadden de hond immers samen gekocht. De twee ex-geliefden kwamen uiteindelijk een omgangsregeling overeen: Leon kon Paco zo nu en dan een dagje ophalen. Eind september kwam Leon de hond weer ophalen, om hem niet meer terug te brengen. “Ondanks vele verzoeken heeft de gedaagde de hond tot op heden niet teruggebracht”, zegt de advocate van Noortje, Dianne Beuving. “De man is bij zijn nieuwe vriendin en zorgt niet eens voor de hond, dat doet zijn moeder.” Hij is volgens Beuving totaal niet in staat of geschikt om voor Paco te zorgen. En zijn reumatische moeder ook niet. Noortje heeft de sterkste rechten, meent advocate Beuving, die de rechter vraagt om de gedaagde te bevelen de hond binnen 24 uur af te geven.

Leon wil de hond hebben, maar kan en wil niet voor hem zorgen, is het betoog van advocate Beuving. Noortje wil en kan wel voor Paco zorgen. “Ik heb met mijn werkgever afgesproken dat ik tussen de middag naar huis kan om hem uit te laten. Ik werk 33 uur en geen veertig uur, dus ik kan er zijn voor Paco”, voegt Noortje eraan toe. “Ik heb er alles voor over. Ik ben ziek van verdriet. Het is onmenselijk dat ik hem niet mag zien.” Rechter Ger Vermeulen begrijpt dat sentiment wel. “Ik heb zelf twee honden. Ik kan mij voorstellen wat het betekent om je hond niet meer te kunnen zien.” Advocate Beuving heeft trouwens ook een hond, net als de advocaat van Leon, Rikus Dontje.

Gedaagde

Advocaat Dontje, eigenaar van een ‘soort van labrador’, houdt de voorzieningenrechter voor dat Noortje niet de enige is die van Paco houdt. Dat doet Leon ook. “Hij wilde vanaf zijn jonge jaren al een Stafford. Zijn vriendin zag dat in het begin niet zitten. Bij slecht weer was ze niet van plan om met Paco te gaan wandelen, was haar waarschuwing toen de hond in januari 2011 werd gekocht”, aldus Dontje. Juist omdat Leon en Noortje veertig uur in de week werkten, werd de afspraak gemaakt dat vooral de moeder van Leon op Paco zou passen. Paco is er dus gewoon thuis, aldus de advocaat. Dat de hond daar nu weer is, wil helemaal niet zeggen dat Leon niet voor de hond wil zorgen. “De hond is bij mijn moeder. Daar woon ik ook, dus is Paco ook bij mij”, aldus de gedaagde. Dat hij vooral bij zijn nieuwe vriendin is, die trouwens ook in de rechtszaal zit, is onzin.

Waarom trouwens een kort geding, vraagt advocaat Dontje zich af. “De partijen moeten nog tot een scheiding komen van de gemeenschappelijke bezittingen. Daartoe behoort ook Paco. De toewijzing van het verzochte leidt tot een onomkeerbare situatie. Paco wordt goed verzorgd bij de moeder van Leon. Het ontbreekt zowel Noortje als Leon aan de praktische mogelijkheden om voor Paco te zorgen. Dus waar is het spoedeisende belang?”

Rechter

Voorzieningenrechter Ger Vermeulen is een hondenliefhebber en dat betaalt zich in klinkende munt uit. Hij begrijpt de liefde voor een dier en hij weet ook dat honden vooral heel loyaal zijn – aan beide baasjes. “Een hond kiest niet.” En dat Paco er echt niet onder lijdt als hij dan weer bij Noortje is en dan weer bij Leon. Hij vindt het alleen maar leuk. En dus stelt de rechter de vraag waarop je kon wachten in de Kort Gedingzaal in de Almelose rechtbank: waarom kunnen de partijen geen aanvaardbare omgangsregeling verzinnen? “Het ligt zo voor de hand. Het maakt Paco niets uit.” Noortje zegt allerlei pogingen te hebben ondernomen. “Maar ik mag Paco niet meer zien.” Leon: “Je bent altijd welkom, zolang ik jou niet hoef te zien. Maar je vraagt het gewoon niet.”

Toch gloort er hoop, want ondanks de verzuurde relatie en het conflict over Paco, zijn de eiseres en de gedaagde niet onhebbelijk tegen elkaar of agressief. Als advocate Beuving opmerkt dat Leon niet alleen niet op Paco past maar ook nog eens verslaafd is, reageert rechter Vermeulen met de opmerking dat hij dat nu niet zo relevant vindt. Een beschuldiging bovendien die Leon ontkent. Om tot een werkbare omgangsregeling te komen, moeten blokkades uit de weg worden geruimd en niet worden opgeworpen, lijkt de rechter te denken.

Rechter Gert Vermeulen schorst de zitting tien minuten voor overleg over een omgangsregeling. Voldoende tijd voor de advocaten om even met hun cliënten te praten. Dat is snel gepiept, waarna de advocaten onderling nog wat zaken regelen. De deuren gaan weer open en snel wordt duidelijk dat beide partijen de omgangsregeling omarmen. 

Uitspraak

Noortje kan Paco vanmiddag al om 18 uur ophalen bij de moeder van Leon en hoeft hem pas over tien dagen terug te brengen. Daarna gaat een ‘om de week’-regime in. “Ik hoop dat hij er ook met de Kerst is”, roept Noortje vreugdevol. “Dat komt later wel”, tempert de rechter haar euforie. Het idee van een maandelijks regime is daarvoor trouwens door de hondenkenner Vermeulen terzijde geschoven. “Dan weet Paco niet meer waar hij aan toe is.”

“En wat moet ik nu doen”, vraagt de voorzieningenrechter zich ten slotte af. Is het kort geding met de door beide partijen geaccepteerde omgangsregeling voor Paco van de baan? Nee, liever niet, antwoordt advocate Beuving. Zij ziet graag dat het kort geding een maand wordt aangehouden. “Dat is ongebruikelijk, maar goed, een kort geding om een hond is dat ook”, glimlacht rechter Vermeulen, die op 13 december van beide partijen wil weten of de omgangsregeling werkt en of Noortje het kort geding intrekt. “Gefeliciteerd allebei. Geniet van Paco”, zijn zijn afsluitende woorden.

 ***

Commentaar
Een handige zet van de rechter: inventariseren wie er allemaal een hond hebben, inclusief hijzelf. Maakt het persoonlijk. Dat 'ontwapent', schept een band. Vergemakkelijkt de acceptatie van de beslissing.

De advocaat van de verdediging gaat er nog steeds vanuit dat de hond tot de boedel behoort die bij echtscheiding verdeeld moet worden. Doet ze dat ook als er kinderen bij betrokken zijn?

Terminologie als 'baasje' en 'bazinnetje' vind ik ook niet heel geslaagd. 

De rechtbankmedewerker die deze samenvatting gemaakt heeft, heeft het niet begrepen op Staffords - ook dat is wel duidelijk.