Zwijgen

        Ik heb vanavond, met de poes op schoot,
        de onrust uit het beestje weggestreken,
        waarbij de goedzak mij heeft aangekeken
        met ogen zo onpeilbaar diep en groot,
        dat het mij één moment heeft toegeleken
        als was hij eeuwen lang al deelgenoot
        van het geheim van leven en van dood
        en nu dan op het punt stond om te spreken.

        Een aandrang, waar hij niet voor is bezweken,
        omdat hij langzaamaan de ogen sloot
        en nog een lome haal gaf met zijn poot
        als halve aai en onzachtzinnig teken
        dat men hem ooit nadrukkelijk verbood
        het zwijgen rond die zaken te verbreken.

***

        Driek van Wissen