Ik heb geluk: het is al laat en er ligt nog precies 1 pakje van mijn brood. Halfje Becel.
De verkoopster is ernaast bezig een hele mand Blueband-brood af te prijzen. Ik vraag haar hoe dat kan, zoveel brood over.
‘Ja’ zegt ze ‘dat is iedere dag zo. Het wordt bijna allemaal weggegooid.’
Ik zeg: ‘Ja dat weet ik. En ik heb de grootste moeite een halfje Becel te bemachtigen. Hele verkoop je er niet eens van.’
‘Ja’ zegt ze ‘dat klopt; we krijgen iedere dag maar enkele halfjes Becel binnen.’
Ik vraag wat er dan zo speciaal aan Blue Band is. Ze zegt: ‘Het is bruin brood, met vezels, maar de kleur is wit. Het is vooral voor kinderen.’
Ik weer: ‘Mijn brood is bruin met 40% minder zout, dus dat gaat ergens over.’
‘Ja’ zegt ze, ‘ik weet het.’
Ik vraag wat de chef hiervan vindt. ‘Jacco weet het’ zegt ze.
Als troostprijs plakt ze ook maar een sticker op mijn laatste halfje Becel. Min 35 procent.
Terwijl ik naar de kassa loop, overdenk ik dat er in Zaandam misschien een filiaal is waar ze waanzinnig veel Blue Band verkopen. En daar mogen de andere filialen dan van ‘meeprofiteren’.
Als ik afgerekend heb, controleer ik de bon. De korting staat er niet op.
Ik ben ook wel naar winkels en een restaurant met kortingen gelokt die ik niet kreeg. Ook heb ik meermalen meegemaakt dat ik door een abonnement op een tijdschrift of mijn lidmaatschap van een vakbond korting kreeg, maar dat ik mij als een bedelares behandeld voelde. Ook mocht ik eens een poes die ik net uit het asiel had gehaald gratis laten opereren, omdat ze mij haar zwanger hadden meegegeven. De dierenartsassistentes deden toen alsof ik een tweederangsklant was.
BeantwoordenVerwijderen