Spijkerbroek (blue jeans)

In de weekendkrant een tekstje over een enge man die slangenleren schoenen draagt; ze zijn het ‘trade merk’ van deze art consultant en galeriehouder. Walg walg.

Toch staat er ook nog iets grappigs in dat stukje, namelijk dit. “Maar ik zou nooit spijkerbroeken dragen. Spijkerbroeken passen me niet.”

Dat er geen passende spijkerbroek voor de man gevonden kan worden gaat er bij mij niet in. Maar misschien bedoelt hij dat het een kwestie van smaak is. Dat is niet nieuw. De spijkerbroek is bij zijn entree in deze gewesten lange tijd gezien als werkmansbroek. De burgerman had daar moeite mee. Dat geldt ook voor mijzelf. Het heeft lang geduurd voordat ik me in zo’n broek hulde. Misschien ben ik er ooit toe gekomen er een aan te trekken omdat hij wel handig is bij het klussen. Sindsdien heeft de dracht mijn voorkeur. Je mag er vies in worden, een hond mag er tegenop springen.

Het grappigst vind ik dat ik mijn keurige buurman nog nooit in een spijkerbroek gezien heb. Hoewel techneut is hij toch geen echte klusser. Vandaar misschien.

Wikipedia: Denim is een afkorting van de oorspronkelijke Franse benaming ‘serge de Nîmes‘.

Nîmes  is een Zuid-Franse stad waar deze stof voor het eerst werd vervaardigd door de familie André voor de veehoeders van de Camargue, de zogeheten gardians. 

 

De stof van spijkerbroeken wordt geweven met een schering die indigo gekleurd is, terwijl de draden van de inslag wit zijn.

De blauwe verfsoort die werd gebruikt, heette in het Frans "bleu de Gênes" (vertaald vanuit het Italiaanse "blu di Genova", dus eigenlijk "Genuaans blauw"). Het "bleu de Gênes" werd verbasterd tot het huidige "blue jeans", ofwel jeans.