Marcus Huibers: uit de kast

Dit is Marcus Huibers. Hij is bijzonder hoogleraar in Maastricht - bekostigd door het Riagg (?)  - en werkt ook aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Daarbij heeft hij – schrik niet – een kookrubriek in de Volkskrant. Hij is psycholoog. Als zodanig doorziet hij ook vrijwilligers bij de brandweer: die hebben ‘plezier' in het blussen.

Verrassing: Marcus is uit de kast gekomen. 5 januari 2013. Dat zit zo. 

Hij schrijft op die datum in de Volkskrant nu eens niet over koken maar over jagen. En hij bekent: “Al veertig jaar ben ik gefascineerd door de jacht, en dan met name door het verlangen om zelf eens zo’n wild eendje uit de lucht te schieten.”

Veertig jaar lang heeft hij het verborgen weten te houden, maar nu hield hij het niet meer: het moest eruit, en iedereen zou het weten.

En jawel, hij maakt er werk van. Hij benadert de jagersvereniging – de “Koninklijke” – en vindt een  mannetje bereid met hem.... het veld in te gaan, “zoals dat heet” (quote Huibers).

Welnu, hij krijgt waar voor z’n geld. Met name de fazanten hebben er zin in. Die maken er een wedstrijdje van, in Huibers’ verhitte brein. Compleet met cornervlag, middenstip, doellijn en goal. En helaas, noteert hij, “de fazanten waren slimmer en hebben de wedstrijd gewonnen.” Staat tegenover dat ze wel een haas en een eend gedood hebben. Dus eigenlijk is het toch 2-1. Barend feliciteert.

Jagen doe je voor je plezier, niet uit nooddruft, dat ziet Huibers wel in. Hij wordt er helemaal lyrisch van. Hij spreekt van een heilig verbond tussen jager en prooi, dat de jager dichter bij God brengt; de jager die leven neemt en leven geeft. “Leven geeft”? Nou ja, dichterlijke vrijheid.

Dat een dier geen enkele serieuze kans heeft tegen moderne vuurwapens, vaak nog met een hulpmiddel erop als een telescoopvizier, dat de jager zelf geen enkel risico loopt (tenzij door een collega geraakt te worden), dat jagen dus eigenlijk een heel ongelijke en laffe manier van doen is, zover is Huibers nog niet.

Integendeel, hij bewondert het vakmanschap van de jager die een opgejaagd dier weet te raken. Je zou dan toch willen dat hij eens een kijkje zou nemen bij een schietsportvereniging. Daar vind je mensen die er plezier in hebben hun wapen te beheersen en daar eindeloos op oefenen.

Geen lustmoordenaars maar sportschutters.
(Een bril is geen aanbeveling.)

Huibers' lyriek lees je hier.