Vandaag te gast op het Beloofde Varkensland van Dafne Westerhof, en haar medewerker Dennis. Ik zag er tegenop, want het was snikheet. Rekende erop dat het afgezegd werd maar dat gebeurde niet. Wel andersom: Dafne vertelde dat verschillende mensen hadden afgezegd! Daardoor was de groep wat kleiner dan op gerekend was; niettemin waren we toch met naar schatting twintig personen, enkele kinderen inbegrepen.
We werden verwelkomd door Arie Bombarie, een grote gans die met heel veel lawaai de bezoekers verwelkomde. Hij kon maar moeilijk afscheid nemen.
Daarna werd de show gestolen door Pinokkio, een heel klein biggetje (foto), die de hele middag zoveel mogelijk om ons heendrentelde. Hij kon ook een beetje klimmen en traplopen, maar toen hij niet meer de strobaal afdurfde, begon hij te krijsen, zodat Dafne hem moest komen helpen.
Nadat we ons in de schuur geïnstalleerd hadden, begon Dafne met te vragen waar we vandaan kwamen. De versten kwamen uit Gent (België), anderen o.a. uit Heemstede, Nieuw-Vennep, en Delft. Zowat over elk van die plaatsen had ze een anekdote. Ze haalt namelijk niet alleen mishandelde dieren op, maar ze wordt ook geregeld uitgenodigd om een praatje te houden. Haar beroerdste ervaring betrof een praatje voor de ondernemersvereniging van Nieuw-Vennep. Wie dat dorp een beetje kent, kan niet verbaasd zijn. Wat Delft betreft haalde ze de geschiedenis op van de Delftse studenten die in een ontgroeningsritueel een varkentje mishandelden. Zeer veel kritiek heeft ze op kinderboerderijen. Biggen worden daar bijv. zonder verdoving gecastreerd. Er wordt ongecontroleerd gefokt, en veel dieren worden opgekocht door slagers. Iedere insider weet het, ook de Dierenbescherming – niemand doet er iets aan. Er is, kortom, haast net zo veel dierenleed buiten de vee-industrie als daarbinnen.
Terwijl ze aan het vertellen was kwam een varken binnen: iemand had een deur open laten staan. Met behulp van een appel moest hij ijlings naar buiten gelokt worden voordat er nog meer naar binnen kwamen.
Na haar inleiding begonnen we aan een rondgang langs de dieren. Ze hebben allemaal namen, teveel om te onthouden. We bezochten een modderpoel waarin enkele varkens zich wellustig rondwentelden. Met hum modderige lijf kwamen sommigen naar de bezoekers toe om zich aan hun benen af te schuieren!
Een voormalige hooiberg dient als voederplaats.
Daarna gingen we wei in, naar de koeien. Allemaal intact, met horens, zonder oormerken. Dat laatste geldt ook voor de varkens trouwens. Daarover is tot en met de Hoge Raad geprocedeerd. De koeien hebben geen grote uiers want ze kalven hier niet. Niet een dier is op de boerderij van Dafne geboren, een uitzondering daargelaten. Wel zijn alle mannetjes gecastreerd, dus ook de stieren.
We besteedden bijzondere aandacht aan een depressieve koe die helemaal alleen achter in de wei staat. Er was haar iets verdrietigs overkomen, ik weet niet meer wat. We hebben haar geborsteld.
Ook daar was een modderpoel met varkens. Die modderpoel staat in verbinding met een sloot. Die sloot hebben ze gedeeltelijk moeten afzetten omdat een tochtig wild zwijn het gepresteerd heeft naar het naburige dorp te zwemmen, op zoek naar een partner. Loesje werd tussen de flats teruggevonden en met medewerking van de politie teruggebracht.
Dat was ook wel bijzonder, vanmiddag enkele gedomesticeerde wilde zwijnen aan te treffen. Ze waren door jagers als big gevonden en daar afgeleverd. Alle dieren gaan goed met elkaar om, alweer op een enkele uitzondering na. Dafne besteedt dan ook heel veel (voor)zorg aan socialisering. Het zijn immers allemaal getraumatiseerde dieren die daar terechtkomen.
Aan het eind van de rondgang hebben we allemaal varkens gemasseerd. Vooral onder hun oksels vinden ze dat heerlijk. De dieren lieten het allemaal gewillig toe. Ze zijn groot maar velen zijn toch ook wel slank. Dat komt doordat ze genoeg beweging hebben: ze kunnen gaan en staan waar ze willen, op het enkele hectaren grote terrein.
We eindigden weer in de ontvangstschuur, waar we bij een maaltijdsoep de geschiedenis van het bedrijf voorgeschoteld kregen. Zoals bekend blijven de dieren er tot aan hun dood. Niet duidelijk is hoe de boel financieel draaiende gehouden wordt. Jaarverslag? Een workshop zoals deze kost voor een volwassene € 35. Waarom werft ze geen donateurs? Een opvang als stichting AAP heeft er meer dan 125.000. Ze had een onduidelijk verhaal over een conflict met de fiscus over de ANBI-status.
In ieder geval is een bezoek/workshop bijzonder aan te raden. Ik heb me erg geamuseerd.
Inderdaad: ‘het beloofde land’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten