Captain Thain liet aan zijn dochter de volgende tekst na:
“Het verschil tussen mogelijk en onmogelijk is een zaak van
vastberadenheid.” De man had elf jaar nodig – en uiteindelijk de hulp van de
Britse premier Harold Wilson - om zijn naam te zuiveren van schuld aan de
vliegramp in München in 1958, waarbij het sterrenteam van Manchester United
(voetbal) betrokken was. En zelfs toen volhardden de Duitse autoriteiten in hun
verwijten richting deze gezagvoerder.
De crash op het vliegveld van München lag in 1958 nog
gevoelig. Beide Britse piloten waren voormalige RAF-vliegers, terwijl München
de bakermat van het nazisme geweest was. Misschien dat het (onbewust) meegespeeld heeft bij de
conclusies van de Duitse onderzoekers.
De start werd twee keer afgebroken. Er was een probleem met
het motorvermogen dat te hoog opliep. Maar de boordwerktuigkundige verzekerde
de piloten dat dat wel meer gebeurde en dat veilig opnieuw gestart kon worden.
Harry Gregg, een van de overlevenden, zegt nu: “Als iemand van de inzittenden geweigerd had met dit toestel verder te
gaan, zouden er zeker veel gevolgd zijn. Maar wie durft zijn angst te tonen,
een lafaard te zijn?”
Gregg speelde een heldenrol in de redding van overlevenden
uit het vliegtuig, met gevaar voor eigen leven.
De derde startpoging ging weer mis: het vliegtuig kreeg nu
niet genoeg vermogen om op te stijgen. In volle vaart brak het door een hek aan
het eind van de startbaan, knalde op een huis en er brak meteen brand uit. Het
geluk was dat het niet explodeerde, waardoor er overlevenden waren.
De Duitse onderzoekers concludeerden dat de gezagvoerder
twee fouten had gemaakt: 1. hij had niet ontijsd; 2. hij zat niet op de
gezagvoersdersplaats, maar daarnaast, rechts, op de stoel van de co-piloot.
Het leidde tot het ontslag van Thain bij British Arways. De copiloot was bij het ongeluk om het leven gekomen, met 22 anderen.
Maar hij was ervan overtuigd dat de oorzaak een andere was,
namelijk de staat van de startbaan. Die was vanaf halverwege bedekt met een
brij van sneeuw, waarin het vliegtuig niet genoeg snelheid kon maken. Andere
vliegtuigen hadden een kortere aanloop gehad, en er daardoor geen last van
gehad. M.a.w. het was niet zijn fout, maar die van de Duitse
luchthavenbeheerder. Dit kon hij na jarenlang onderzoek tenslotte bewijzen,
althans voor de Britse autoriteiten. Niettemin werd Thain niet meer aangenomen
bij British Airways. Hij heeft nooit meer gevlogen en overleed op 54-jarige leeftijd.
Een korte videoreconstructie vind je hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten