Lief dagboek,
Stichting AAP nodigt mij
wederom uit voor een rondleiding. Alsof ik donateur ben – laat staan ‘vriend’.
De stichting heeft dezelfde populariteit
die dierentuinen hebben – in feite is het een verkapte dierentuin. Ik blijf er
ver uit de buurt.
***
Word zojuist weer eens door
een vrouw opgebeld die mij een abonnement op een krant wil aansmeren. Vanzelf
tegen “een heel scherpe prijs”. Ze snapt wel dat ze anders helemaal niet hoeft
te bellen. Ik heb haar beleefd laten uitpraten en zo snel als mogelijk bedankt
voor het aanbod.
Om te pesten krijg je dan nog een riedel over telemarketing
(enquête).
Ik lees op zaterdag een paar
kranten en daar heb ik dan weer een weeklang mijn buik van vol. Men vertelt mij
dat de krant ‘mijn horizon wil verbreden’, zoiets. Wil ‘confronteren’. Laat ik daar nou helemaal geen behoefte aan
hebben! Ik zal niet zeggen dat er nooit iets lezenswaardigs in de krant staat,
maar de ergernis voert bij mij de boventoon. Ik snap werkelijk niet dat een
krant nog abonnees heeft. Vroeger misschien, toen er nog geen internet was – o.k.
Maar ik heb aan teletekst, aan nu.nl mèèr dan genoeg.
Ik lees liever van papier dan van een scherm. Verder heb ik geen last van telefoontjes waarmee men mij een abonnement wil aanpraten, omdat ik mij heb opgegeven bij het bel-mij-niet-register.
BeantwoordenVerwijderen