Wandelen rond de plas



Tijdens mijn wandeling rond de plas – 3 km – kom ik twee soorten mensen tegen: de mensen met honden, en de sportieven. De eerste soort is natuurlijk de leukste. Honden mogen er los en ze hebben er met z’n allen de grootste pret.

Ze zijn er in alle maten en soorten.

Veel mensen hebben een rare verhouding tot dieren, tenminste dat vind ik. Wie vele honderden euro’s voor een hond betaalt – geen uitzondering - terwijl de asiels vol zitten, die kan ik niet volgen. Kennelijk gaat het nog zo slecht niet in dit land.

 

De andere soort, de sportieven, is eerder meelijwekkend. Je kunt beter niet naar de bezwete gezichten van joggers kijken, want die drukken vaak groot lijden uit. Dat joggen sowieso slecht is voor de gewrichten is nog tot niet velen doorgedrongen. Maar de orthopeed is geduldig. Echte hardlopers kom je niet tegen.

Dan zijn er de rolschaatsers, bijna allemaal vrouwen. Ze doen het net als de joggers. Joggers lopen niet hard, en zij schaatsen niet. Ze blijven rechtop staan, ook onder de afzet.Op het asfalt glijdt dat toch wel lekker weg.

 

Dat het niettemin riskant is bleek uit het volgende. Een jongetje van een jaar of acht stond bovenaan een helling. Hij was bang om naar beneden te rollen op z’n schaatsen, maar zijn moeder zei dat ze hem zou opvangen. Ik bleef staan kijken. Hij ging los en bleef rechtop staan! Hij kreeg een flinke snelheid en aan het eind van de helling, waar die overging in het vlakke stuk, viel hij, nog voor zijn moeder hem had kunnen opvangen. Zijn hoofd raakte stevig het asfalt (geen helm) maar hij leek met de schrik vrij te komen.

Doordat hij niet met gebogen knieën naar beneden kwam, kon hij de plotselinge overgang naar het vlakke stuk niet verend opvangen. Een pijnlijk lesje.