Eigenlijk al van mijn kindertijd af
denk ik aan mijn uitvaart.
Ik zou willen dat iedereen dan
gelukkig was, dat vreemde geluk
om iets wat te mooi is, wat pijn doet.
Ik heb mij daarbij muziek voorgesteld,
een klagende hobo van Albinoni,
of dat ik op een bandje voor jullie
een stoïsch, dankbaar gedicht voorlas;
maar eigenlijk hoop ik dat het mei zal
zijn
onder hoge beuken, en heel stil,
en dat dan opeens twee zwartkopjes gaan
zingen
tegen elkaar in. Laat dan niemand
spreken,
want iets mooiers, iets ontroerenders
bestaat er niet op aarde.
Hans Warren
Prachtige poëzie!
BeantwoordenVerwijderenEen zonnige maar tamelijk koude dag in april.... en vandaag hoorde ik de zwartkoppen zingen; bijgestaan door de fitissen, tjiftjafs en roodborsten.
BeantwoordenVerwijderen